گونه های بنفش

ما اشتباهی بدنیا آمده ایم

اشتباه در مکان، فاصله

من اینجا در کلبه رویاهای خود

تو آنجا پشت کوه های پر پیج و خم ابرویت

من اینجا و رد انگشتانم بر پنجره اتاق و نام تو

تو آنجا پر از گل های سرخ روی گونه ات و در دشت اشتباهی

اتاق من گل سرخ کم دارد

موهایم هم، بازی انگشتانت را

خواب هایم، رویایت را دارد ولی بیداری ام آغوشت را کم دارد

اگر میایی بگو تا رو تختی بنفش را بردارم از روی تخت

دوست دارم حل شوم در آغوشت