Ultraviolence

اول اینکه به قول دوستم " هر آدمی رو، دوست داشتن طرف مقابلشه که بزرگش میکنه.وگرنه اونم یکیه مثل بقیه "

بعدش به قول کندریک لامارِ خواننده ما عاشق اونایی هستیم که بهمون ضربه میزنن و ضربه میزنیم به اونایی که عاشقمونن!

با دیدن آدما احساس های مختلفی به آدم دست میده. در مورد 2 تا حس که باهاشون بیشتر درگیرم حالا شاید به خاطر سنم، که مربوط میشه به داشتن رابطه، بعضیا رو میبینم صرفا یه حس سکسی درونم ایجاد میشه. صرفا یه علاقه فیزیکی. ولی بعضیا رو میبینم دیگه بعدش چشام بقیه رو نمیبینه! اینا خیلی خوبن. ولی خوب کندریک لامار حرف اصلی رو زد دیگه :|

آلبوم جدید لانا دل رِی هم فضای عجیبی داره. جالب تر از همه اینا، بچه های یه مرکز توانبخشی معلولان ذهنی ان.برا یه پروژه کلاسی میریم پیششون. پسر دختر های زیر 14 سال. دفعه اول که رفتیم دیدیمشون و اومدیم به بیرون به دوستام گفتم این مستند رو بیخیال شیم، ولی الان که دو ماه میگذره و تقریبا 2 روز یه بار میریم پیششون، روزایی که نمیرم دلم براشون تنگ میشه. مخصوصا برای ماهان و امیرحسن.

ماهان وقتی دستاشو باز میکنه و دور سالن میدوه طوری که به زور تعادلشو حفظ میکنه و معمولا با یه زاویه ی 30 درجه  حرکت میکنه و دهنش بازه و حالت چشماش که عالیه، انگار داره روی ابرا پرواز میکنه. بعد همین کسی که اینطوری تو ارتفاع پرواز میکنه قیافه ش وقتی داره از پله ها میاد پایین عالیه. چشماش گرد میشه و دهنش باز، و به شدت مقاومت میکنه و میترسه از پایین اومدن.

بعد امیرحسن هم بمونه بعدا درباره ش میگم.